„Harry Potter and the Chamber of Secrets” J.K. Rowling
I powiem Wam, że chyba z Harrym to jest tak, że jeśli nie przeczyta się go do pewnego wieku, to zafascynowanie tą serią może nie do końca chwycić. Ja teraz z perspektywy czasu, własnych doświadczeń, wykrystalizowania się mojego charakteru i wielu innych rzeczy patrzę na pewne sprawy w tej historii z małym zgrzytem, a kiedyś całkowicie mi nie przeszkadzały.
- Chociażby to, że
Harremu i Ronowi zawsze wszystko uchodziło płazem. Złamali mnóstwo
zasad, coś popsuli, coś nabroili, ktoś ucierpiał, no ale w końcu to była
walka z siłami ciemności, więc 200 punktów dla Gryffindoru. Ale dla
każdego z Was. Dlaczego akurat tyle? Bo tak.
- Kolejna rzecz,
czyli to że Slytherin to zło, tam są okropni ludzie, wredni i tak dalej.
Ok, taki był zamysł na początku, żeby był jakiś główny antagonista, nie
mogę się aż tak czepiać (choć po tym, gdy na pottermore tiara
przydziału wybrała mi Slytherin, trochę bardziej się na to burzę). Ale
słabe jest to, że – przynajmniej w tych dwóch pierwszych częściach,
które sobie przypomniałam – tak zupełnie marginalizowane są pozostałe
dwa domy. Pojawiają się jako tło, wypełniacz, jak akurat nie potrzeba
antagonisty.
- I może już ostatnia rzecz, bo nie chodzi tu o
narzekactwo, ale o przemyślenia. Gdyby nie Hermiona, to prawie nic by
się nie rozwiązało, Harry zginął by NAJPÓŹNIEJ pod koniec pierwszego
tomu. I to tak naprawdę Hermiona jest tym głównym bohaterem, który ma
pomysły, szuka rozwiązań, łączy wątki i naprowadza resztę na właściwą
drogę. Ale ciągle trochę się z niej podśmiewują, że jest kujonem, siedzi
w książkach, trzyma się sztywno zasad. Ale właśnie to ona najczęściej
nie waha się łamać zasad, kiedy jest to naprawdę niezbędne. Tak, to Hermiona jest heroiną tego cyklu. Nawet leżąc w szpitalu skamieniała przez potwora, potrafiła pomóc chłopakom.