Bjørnstjerne Bjørnson to norweski pisarz tworzący głównie w II połowie XIX wieku, który w 1903 roku jako trzeci pisarz w historii został uhonorowany literacką nagrodą Nobla.
Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza to właściwie opowiadanie (niekiedy wydawane razem z
Marszem weselnym) opisujące dzieciństwo i później dorastanie dwójki młodych bohaterów – Synnöve z Solbakken, z tytułowego Słonecznego Wzgórza, oraz Torbjørna z Granlien, gospodarstwa położonego zawsze w cieniu drzew i nieco biedniejszego. Treścią opowiadania jest uczucie rodzące się między głównymi bohaterami, problemy związane z porywczym charakterem chłopaka i głęboką wiarą rodziców dziewczyny oraz wiejskie życie w Norwegii w XIX wieku. Pomiędzy tym znaleźć można opisy przyrody, jedne bardziej, drugie mniej udane. Czytało się to całkiem przyjemnie, nie sądzę jednak, aby tekst ten został ze mną na dłużej i tak jak zwykle przy tych nieco starszych laureatach, nie do końca czuję wybitność tego dzieła. Na szczęście było ono na tyle krótkie, że nie mam poczucia straconego czasu.
Czytałam wersję dostępną na portalu wolnelektury.pl w tłumaczeniu Franciszka Mirandoli.
Sprawdź, jakie inne książki noblistów przeczytałam >>
Komentarze
Prześlij komentarz