Keiko pracuje w konbini, sklepie zlokalizowanym blisko biur czy osiedli, w którym można kupić lunch lub coś zimnego do picia czy nadać przesyłkę. Ma 36 lat i pracuje tam już połowę swojego życia. Dowiadujemy się, że w dzieciństwie miała pewne problemy z właściwym reagowaniem na sytuacje i ze zrozumieniem emocji. W konbini potrafiła się odnaleźć, gdyż każdy ruch, gest i zdanie ekspedienta są opisane w podręczniku i tymi zasadami się kieruje.

Od początku wiedziałam, że ta cieniutka książka mi się spodoba i nie zawiodłam się. Śledzimy poczynania Keiko, która ma jakieś zaburzenia społeczne (nie jest to powiedziane wprost – może autyzm? zespół Asperger?). Jednak dla mnie jest to też książka o tym, że poddawanie się społecznej presji w kwestii tego, co jest sukcesem i co trzeba osiągnąć, jak powinno wyglądać życie zawodowe i prywatne, powoduje w nas tylko frustrację i że każdy człowiek powinien sam zastanowić się nad tym, czego chce, w czym czuje się dobrze (albo przeciwnie – czego nie chce…