Jest to druga część książki Niewidzialni (która dla mnie była jedną z najlepszych książek przeczytanych w 2019 r.). I tak jak tam przedstawiona była wyspa Barrøy i jej mieszkańcy, trochę jak zamknięty świat, do którego nawet echo działań wojennych dociera z trudem, tak tutaj perspektywa się już nieco zmienia. Tym razem główną i prawie że jedyną bohaterką jest Ingrid – już nie dziewczyna, ale dorosła kobieta – a w tle II wojna światowa, która wywiera znacznie większy wpływ na życie mieszkańców także (a może zwłaszcza) z lądu. W miasteczku stacjonują Niemcy, a na Barrøy znajdzie się z czasem kilka ciał z katastrofy statku. To zmieni życie Ingrid, a także poszerzy perspektywę czytelnika.

I właśnie dlatego muszę przyznać, że choć Białe morze obiektywnie jest dobrą książką, to ja czuję się w dużym stopniu zawiedziona. To co urzekło mnie w Niewidzialnych, to właśnie ten mikrokosmos wyspy, ten spokój i godzenie się z losem, poddawanie się morzu i próba życia w zgodzie z tą mało przyjazną na…